1+1 = 2: Getuigenis van Shayan en zijn mama over het belang van het noodnummer

Noodcentrale 112
Informatiecampagne
Zijn moeder had hem het nummer 112 aangeleerd met een eenvoudig mnemotechnisch middeltje: 1+1 = 2. Shayan belde in 2015 het noodnummer om zijn mama te redden. Hij werd symbool voor de kids-campagne van de Algemene Directie Civiele Veiligheid. Zoveel jaren nadien geven we hen graag terug het woord.
Shayan en Lindsay

 

Dag Shayan! Dag Lindsay! Even kennismaken. Wie zijn jullie? Waar komen jullie vandaan?

Ik ben Shayan Weber. Ik ben 13 jaar, ik zit in het 2e middelbaar en ik woon in België, in Spa.
En ik ben Lindsay Weber. Ik word binnenkort 37 jaar. Ik woon ook in Spa in België en ik ben zijn mama.

 

Het doel van ons gesprek is om jouw heldendaad kenbaar te maken, Shayan, en om de kinderen van jouw leeftijd te leren hoe belangrijk het nummer 112 is. Jij hebt dit nummer gevormd en daardoor heb jij je mama kunnen helpen. Kan je ons uitleggen wat er precies gebeurd is in 2015, toen jij 6 jaar was?

We stonden voor het appartement en er was een ruzie met iemand en mama is gevallen. We moesten haar helpen om terug recht te staan. Daarna ging ik naar mijn speelkamer om te spelen en normaal zette mama dan de tv aan op de achtergrond. Deze keer had ze de tv niet aangezet, dus moest ik het haar gaan vragen. Dat vond ik vreemd. En daar zag ik haar liggen, ze had een tetanie-aanval volgens mij. Ik heb de telefoon genomen en het nummer 112 gevormd. Ik heb de situatie uitgelegd, verteld waar ik precies was, ik heb mijn naam gezegd, ik heb mijn locatie gezegd.

Hoe verliep jouw gesprek met de operator?

Dat is goed gegaan, maar in het begin had ik de indruk dat hij dacht dat het een grap was. In het begin dacht ik dat echt. Maar op den duur werd duidelijk dat hij het wel degelijk begrepen had. 

Je was maar 6 jaar. Hoe kende jij het nummer 112?

ShayanDat was dankzij een trucje: 1 plus 1 is 2.

Lindsay: Dat heb ik hem geleerd. Ik heb hem van kleins af aan altijd proberen te leren hoe hij de straat moet oversteken, wat hij moet doen in geval van nood. 
Ik doe dat nu nog altijd, hij is 13 jaar. Elke ochtend zeg ik dat hij niet mag praten met onbekenden, dat hij moet opletten bij het oversteken en herhaal ik ons nieuwe adres.

Wat ging er door je hoofd op dat moment? Hoe ben je kalm kunnen blijven?

Shayan: Ik zei tegen mezelf, oké, dit is geen spel. Mama heeft eens zo'n situatie geoefend met mij.  Maar dat was niet in dezelfde context, ik was nog klein, ik was dat vergeten. Nee, nu was het geen oefening. Ik heb direct de telefoon genomen, zonder na te denken, alsof ik alleen dat moest doen en niets anders.

Hoeveel tijd zat er tussen het moment dat je hebt gebeld en het moment dat ze er waren?

Shayan: Dat herinner ik mij niet meer echt, maar ik zou zeggen maximum 5 minuten.

LindsayEn ze komen niet van ver, ik weet niet of het die van Spa waren die gekomen zijn, maar de kazerne is echt niet ver, en de ambulanciers komen ook niet van ver. Maar naar mijn gevoel is het snel gegaan.

En wat heb je gedurende die 5 minuten gedaan?

ShayanIk ben bij de operator aan de lijn gebleven. Hij heeft mij gevraagd om een zak te zoeken om haar te helpen ademen, om haar in een bepaalde richting te leggen. Tijdens die 5 minuten moest ik bij de operator aan de lijn blijven.

En hij heeft jou begeleid en gezegd wat je moest doen?

ShayanHet was niet zo moeilijk.

Als je tips aan je vrienden zou moeten geven over het nummer 112, wat zou je hen dan zeggen?

Shayan: bel niet zomaar, je belt niet naar dit nummer zoals om een pizza te bestellen. Je moet het serieus nemen, je mag enkel en alleen voor noodgevallen bellen, en niet voor een klein schrammetje.

Shayan in Praag uitgenodigd om een prijs in ontvangst te nemenHet jaar na het incident ben je in Praag uitgenodigd om een prijs in ontvangst te nemen. Hoe heb je dat ervaren?

Shayan: Dat was fantastisch. Dat zal ik mij altijd blijven herinneren. Ik zou er graag nog eens opnieuw naartoe gaan. Ik vond het geweldig, echt geweldig!

Lindsay: Je was ook nog klein. Hij was in feite de jongste en iedereen kwam naar hem toe. We hebben zelfs foto's op Twitter van Turkije en Tsjechië teruggevonden. Dat zijn echt geweldige herinneringen. Ik denk dat hij dat nooit zal vergeten..

Jij had fysieke problemen toen je zoon heeft gebeld. Hoe gaat het nu met jou, Lindsay?

Lindsay: Daarna ging het wel. Ik heb enkele dagen nodig gehad, want mijn aanval was het gevolg van veel stress en allicht doordat ik slecht in mijn vel zat. Zolang dat niet voorbij was, heb ik na die aanval geen fysieke, maar wel mentale problemen gehad.

Hoe is jullie leven sinds 2015 geëvolueerd?

Lindsay: We zijn verhuisd. We zijn er bovenop gekomen. We zijn teruggekomen van Praag in april en in juni zijn we verhuisd. We wonen nu in een duplex waar we het goed hebben. Met een fijne buurvrouw die het leuk vindt om lekker te koken voor hem.
Dus op dat vlak gaat het goed met ons. Laten we zeggen dat op dit moment het enige negatieve punt mijn gezondheid is.  Maar behalve dat, maken we het goed.

Shayan, weet je dat de promotiecampagne KIDS 112 gebaseerd is op jouw oproep?

Freddy en zijn mamaShayan: Ja, ja, dat hebben we gezien. De bus kwam naar onze school en ze hebben dat uitgelegd. Ze zijn naar onze school gekomen in het eerste leerjaar. Ze hebben uitgelegd dat het filmpje gebaseerd was op mijn verhaal. Zelfs het kleine personage dat ze bedacht hadden. Ze hebben hem de naam Freddy gegeven. Het was gek omdat hij echt op mij leek. Er stond zelfs in een krant een foto van mij naast een afbeelding van Freddy. Ik leek er echt op.

Het moet vreemd zijn om plots zo in de schijnwerpers te lopen?

Lindsay: Ja, het is toch wel raar, vooral wanneer mensen naar hem toekomen en zeggen: “Ah ja! Maar ik herinner me dat”. Er is zelfs ooit eens een oude dame in een winkel naar hem toegekomen die zei: « Dat ben jij!» en ik zei ja.

Hoe ga je met die bekendheid om? Deel je handtekeningen uit?

Shayan: Nee!

In de toekomst gaan we de film misschien nog een beetje veranderen, of misschien komt er een nieuwe film, zou je het leuk vinden om de film te zien en eventueel te becommentariëren?

Shayan: Ja!

Als je nu terugkijkt op wat er gebeurd is, is er dan iets dat je nog had kunnen doen, iets dat je niet gedaan hebt? 

Shayan: Ik denk niet echt. Behalve dat ik misschien op voorhand had moeten weten dat ik de zak direct in de keuken moest gaan zoeken. Want ik heb lang moeten zoeken om er één te vinden.

Welk trucje zou je aan de kinderen leren zodat ze de klik maken om het nummer 112 te bellen?

Shayan: Er een gewoonte van maken om te controleren of alles goed gaat, of om bijvoorbeeld voorwerpen op een bepaalde plaats te leggen, zoals de zak.
En niet panikeren. Ik weet dat het moeilijk is om niet te panikeren, maar je moet tegen jezelf proberen te zeggen: ik weet wat ik moet doen, ik moet dus niet panikeren.

Je zou aan de kinderen van jouw leeftijd voorstellen om aan hun ouders te vragen wat ze moeten doen om iemand te redden, zoals jouw mama jou heeft geleerd het nummer 112 te bellen in geval van nood?

Shayan: Ja, dat is het. Dat heeft mij eigenlijk wel geholpen. Maar ik had niet gedacht dat we het later nodig zouden hebben.

Lindsay: Het was echt om te zien of hij zou weten wat hij moest doen, mocht er op een dag iets gebeuren.

Weet jij al wat je later zou willen worden?

Als beroep wil ik later animatiefilms maken, digitale animatiefilms.